Rouwverwerking

Met iemand samenleven wil zeggen dat u een leven deelt met het leven van een ander. U ervaart met alle zintuigen die er ter beschikking staan: zien, horen, voelen, proeven, ruiken. Met zintuigen wordt ook een sterfgeval ervaren. U stelt lichamelijk en geestelijk vast dat er een einde gekomen is aan het leven van iemand waarvan U hield. Het is normaal dat iedereen in de onmiddellijke omgeving van de overledene zijn best doet om alles voor iedereen goed te doen.

Het is ook heel gewoon dat iedereen in die omgeving erg gespannen is (stress). Deze twee elementen bij elkaar en verdeeld over de verschillende karakters van diegenen die bezig zijn om de uitvaart te regelen, kunnen aan de basis liggen van knetterende familieruzies. Wanneer men echter deze reacties herkent, kunnen de betrokkenen daarop reageren en het “onverklaarbaar” gedrag van anderen makkelijker relativeren.

Rouwen is moeilijk en het vergt een grote inspanning. Na de eerste opstandige reacties, zoals ontkennen (het kan niet waar zijn), woede en onbegrip (waarom ?) komen vervolgreacties.

De eerste weken na het overlijden is er nog voldoende belangstelling van iedereen uit de naaste en verre omgeving. Er komen in die periode nog altijd reacties op het overlijdensbericht binnen van mensen die dit overlijdensbericht in eerste instantie gemist hebben. Bovendien zijn de nabestaanden nog bezig met de afwerking van de uitvaart. Het verzorgen van dankkaartjes, het annuleren van abonnementen, mutualiteit, verzekeringen, banken, pensioen enz…

Na een paar weken wordt het echter stil. Alles begint weer zijn normale gang te gaan. De sociale leegte die de overledene nalaat, wordt duidelijk herkenbaar. Hij deed altijd het licht in de gang aan, zij legde altijd mijn krant klaar… In deze periode is het belangrijk dat de sociale omgeving zorgt voor de opvang van de directe nabestaande.

Elke nieuwe dag (datum) heeft wel iets bijzonders. En die dag moet alleen doorgemaakt worden. Gevoelige data zoals verjaardagen en feestdagen zijn emotioneel beladen omdat deze dagen een speciale herinnering oproepen. Het terugdenken aan zo’n dag, toen men nog samen was, maken het extra zwaar. Maar toch “slijt” het gevoel van alleen zijn. Verdwijnen echter doet zo’n gevoel meestal niet.

De omgeving reageert vaak koel. Een reactie als “het is toch al zo lang geleden” belet de meeste nabestaanden te spreken over het sterfgeval. Niemand wil immers graag als een zeurkous door het leven gaan. Op zo’n moment wordt de overblijvende gevoelsmatig alleen gelaten met zijn verdriet en kunnen er problemen optreden met de rouwverwerking.